Maud de Jager: trouw blijven aan jezelf

Soms krijg je mooie cadeautjes. Conny Schoonen gaf me de tip om eens met Maud de Jager te gaan praten. Een afspraak gemaakt en spontaan een interview gedaan. Een bijzonder sprankelend levensverhaal. Tussendoor kreeg ik een mooie ontknoping voor mezelf: heim-weeën naar jezelf.

Kun je eerst iets vertellen over jezelf? Welke belangrijke dingen hebben je leven bepaald?
Het allereerste is dat ik ben in Indonesië geboren. Daar heb ik een enorme soort van warm gevoel naar. Dus ik ben trots op het feit dat ik niet in Nederland maar in de tropen ben geboren want ik voel mezelf een tropenkind. De warmte van dat land, de liefdevolle innerlijke beschaafde geest, ziel van de mensen daar – en die ken ik helemaal niet goed want ik ben twee keer op reis geweest naar Indonesië maar dat was voor mij een totale directe herkenning met het volk, vooral in Bali. Daar voel ik mij thuis. Mijn moederland zeg maar is Indonesië en misschien is mijn vaderland dan Nederland.

Holland is anders dan Indonesië en ik heb daar echt iets mee. Dus ja, ik voel me een tropenkind. Ik heb ook altijd behoefte aan warmte en zie ook graag de warme uitstraling in mensen en daar heb ik dan voeling mee. Dus ik ben daar geboren en heb slechts twee jaar daar gewoond omdat mijn vader bij de Shell werkte en werd teruggestuurd vanwege de oorlog en alle onlusten. Dus we zijn als gezin teruggekomen hier en ik heb dus geen enkele herinnering van Indonesië want ik was te klein. Ik weet wel dat toen ik voor het eerst, ik was toen 26, terugging naar Indonesië, rook ik als eerste kretek, kretek sigaretten, en weet je ik had nog nooit kretek geroken maar ik had meteen zo iets van ‘dat is het! dat vind ik lekker, dat komt echt helemaal binnen’ en zo heb ik heel veel herkenmomenten gehad.

Hier dus naar school, opgevoed, wij waren heel nauw in contact met mijn grootouders van moederszijde, daar woonde we vlakbij, en vooral mijn grootmoeder is in mijn leven altijd een hele wijze vrouw geweest. Die heeft mij heel veel aangereikt, daar heb ik heel veel van geleerd. Ook van mijn moeder. Maar een moeder-dochter relatie is anders dan in dit geval met mijn grootmoeder. Triest genoeg hebben we mijn vader al op jonge leeftijd verloren. Die was ernstig ziek bleek. Toen mijn jongere zusje tien en ik veertien was, is hij overleden. Dat is echt een flinke klap voor ons gezin geweest. Mijn moeder heeft zich daar heel krachtig doorheen geworsteld.

Het verlies van mijn vader heeft op mij echt een enorme wond geslagen want als veertien jarig meisje en als oudste dochter van dit gezin – want ik heb nog een halfzusje die ouder is – heb ik heel veel leegte en een groot gevoel van gemis ervaren. Want ik was als het ware zijn oogappel en hij heeft mij ook in de loop van mijn korte leven toen altijd begeleid. Zowel op school maar ook zwemtrainingen, wedstrijden, noem het maar op. Hij was echt een soort mentor van mij. Ik heb dat onbewust waarschijnlijk nooit echt verwerkt maar ik heb toch altijd later in mijn leven wel als een echt wond ervaren. Mijn moeder is hertrouwd met een hele lieve man trouwens maar ik voelde na de dood van mijn vader steeds een verlangen om weg te willen, weg van huis.

Ik ben ook onmiddellijk na mijn eindexamen gaan reizen. Ik heb eerst een jaar in Amerika gewoond. Een uitzending, een studentenuitwisseling. Dat was één avontuur. Ik ben helemaal verliefd geraakt op Amerika. Ik woonde gelukkig in het westen. Het westen is namelijk een totaal ander Amerika dan het oosten, veel woester, wilder, zeker waar ik zat in Indianenland. Dus daar heel veel, ongelofelijk van genoten op alle manieren. Ik heb daar bij gezinnen ingewoond en lezingen gehouden voor highschools en kerkgemeenschappen en rotaries.

Wat voor soort lezingen?
De uitnodiging was dat als wij als ambassadrice, zo werd dat genoemd, naar Amerika werden uitgestuurd (het was een beurs, een scholarship) dan moesten wij wel lezingen geven voor derden om te vertellen over ons land, over Nederland in dit geval, maar ook over je leven, hoe leefde ik als toen 18-jarige mijn bestaan in Nederland. Wat was voor ons belangrijk, onze schoolopleiding, noem alles, gezinssituaties. Ik had mij heel goed voorbereid, ik had dozen met slides, dia’s, meegenomen en daardoor kon ik ook heel makkelijk mijn verhaal vertellen en daar kwamen de meest leuke vragen ook altijd. Ik heb het over 1968 en dat is natuurlijk een heel andere periode. Voor de plek waar ik was, was ik de eerste buitenlandse studente op die highschool dus wij waren nog een bijzonderheid. Ik stond regelmatig in de krant enzo met interviews. Het was toch nog al een agrarische gemeente dus mensen woonden ook allemaal uit elkaar. Ik woonde op een gegeven moment op een boerderij en dat was iets van 10 km van mijn school verwijderd. Amerika heeft dus ook echt een indruk achtergelaten. Ik heb heel veel met Amerika. Ik ben daar ook regelmatig naar teruggegaan.

Toen kwam ik weer terug in Nederland en had zoiets van hier wil ik helemaal niet blijven maar ben toch een opleiding gaan volgen. Ik wilde eigenlijk de verpleging in. Maar dat vond ik te lang duren dus ik heb uiteindelijk in Amsterdam een opleiding tot doktersassistente gevolgd. Die opleiding vond ik leuk omdat wij namelijk meteen ook aan de slag moesten. Dus ik werkte in een ziekenhuis bij verschillende afdelingen, bij een huisartsenpraktijk en ‘s middags kregen we les. Ik ben meer een doe-er en niet een studiehoofd. Dat was fijn, ik heb echt genoten van Amsterdam en van het plezier dat ik met vriendinnen en collegae enzo heb gehad en toen ben ik uiteindelijk bij de huisarts gaan werken waar ik mijn stage had gelopen. Dat was een hele sympathieke familie in Amsterdam Oud-West. Ik woonde daar op kamers en het was echt een feestelijk bestaan. Dus ook Amsterdam heeft een plek in mijn hart.

Maar weet je, op een gegeven moment, ik reed iedere ochtend op de fiets van huis naar mijn werk en op een gegeven moment dacht ik ‘ik heb dit nou wel gezien, ik heb dat nou twee jaar gedaan, tijdens mijn opleiding en een jaar bij de huisarts gewerkt maar ik ben helemaal niet van plan om nog langer op die fiets door Amsterdam te rijden iedere dag naar dat werk, ik wil wat anders’.

Ik wilde eigenlijk reizen. Dat was al een heel groot verlangen vanaf dat ik jong was. Maar waar ga ik naar toe? Ik had geen flauw benul. Toen ben ik uitgenodigd door een tante, een oud-tante, die op Mallorca woonde en die zei ‘Maud, weet je, waarom kom je niet eens gezellig bij mij logeren? je hebt je baan en dit en dat maar ik bied je een vakantie aan voor drie weken, je krijgt een vliegticket van mij en kom naar Mallorca’. Nou! We hadden veel vakanties in Spanje doorgebracht met mijn ouders dus dat was ook wel bekend. Maar op Mallorca was ik nog nooit geweest, een eiland.

Dus ik kreeg een ticket toegestuurd om drie weken naar Mallorca te gaan. Ik pak mijn spulletjes en heb vakantie opgenomen en ik vlieg naar Mallorca en ik kom die trap af want toen had je nog allemaal niet zo’n toeristisch verkeer daar en ik kom die trap aflopen en ik zet voet op Mallorcaanse bodem en daar gebeurde een absoluut magisch moment: ik dacht ‘hier ga ik niet meer weg’. Ik voelde die aarde, de warmte, de zon. Er was een totaal andere energie dan in Nederland. In Amsterdam waar het altijd grauw is. Er hangt een soort sluier over Nederland heen vind ik.

Daar was het opeens allemaal licht en zonnig en God ik voelde me helemaal opgenomen. Dus ik dacht ‘dit is wonderlijk, ik ben hier net twee seconden en ik voel me hier zo thuis’. En daar stond dat oude tantetje van mij met haar witte poedeltje te zwaaien. Dus ik dacht ‘Nou ik kom ook hier, welkom!’. Ik voelde me meteen opgenomen en binnen een week had ik een hele leuke Engelse vriend en ik dacht ‘ik ga hier echt niet meer weg’. Dus na drie weken, ja,… ticket laten verlopen, mijn baas gebeld, mijn werk gebeld ‘ik kom niet meer terug’, m’n vriendinnen gebeld ‘m’n kamer kunnen jullie aan iemand anders doorverhuren’ en een goed vriendje heeft mijn spullen weggehaald en mijn moeder die zei ‘mijn zegen heb je, geniet er maar van’. En ik ben 3,5 jaar bijna 4 jaar op Mallorca geweest.

Dat bedoel ik: zwerven. Weet je zwerven dat is zo’n zegen als je dat kan. Dat vind ik echt een zegen. Nou dat is ook één feest geweest op dat eiland. Ik had meteen al na die drie weken het gevoel ik ga mijn hartsvriendin bellen, Marleen, en die zat toevallig op dat moment ook al in Spanje op het vastenland. Ik belde haar en zei ‘wat doe jij op het moment?’. ‘Nou’ zei ze ‘niet veel, ik overweeg terug te gaan naar Nederland’. Ik zei ‘moet je vooral niet doen, kom naar Palma de Mallorca’. Ze stond de volgende dag met haar tas en haar koffer op het eiland en ze is net zo lang als ik daar gebleven. Binnen de kortst mogelijke tijd had zij werk bij het Nederlands consulaat als secretaresse en ik had een au-pair job om voor twee Spaanse kindjes te zorgen. Deze meisjes van vier, het was een tweeling, die hebben mij Spaans geleerd. Het is echt geweldig. Prachtig. Want die spraken niet anders en ik moest toch alles met en voor ze doen. Dus ik moest me wel duidelijk maken, kenbaar maken. Zij hebben mij absoluut Spaans geleerd.

Ik weet allemaal de tijden niet meer maar laten we zeggen een half jaar later kwam ik opeens bij een Spaanse maatschappij terecht via via en die verzorgde de boten, het transport van passagiers – geen auto’s, alleen maar passagiers – van het eiland naar de verschillende andere eilanden: Menorca, Ibiza, Formentera, noem maar allemaal op. Daar ben ik als stewardess gaan werken, als boot-stewardess. Dat waren van die vliegboten en ik moest naar een heel ander punt van het eiland toe om daar te gaan wonen. Maar dat vond ik ook boeiend. Ik kwam gewoon op mijn vrije dagen terug naar Palma. Daar werkte ik met een heel Spaans team, ik had opeens Spaanse collegae. We woonden allemaal in één groot huis. We sliepen als het ware in elkaars bedden want als je dienst had dan had je drie dagen achter elkaar dag en nacht dienst en dan mocht je weer uitblazen en dan ging die ander die in jouw kamer woonde, ging dan aan boord. Zo ging dat. Het was allemaal heel spannend. En heel levendig ook.

Maar goed, op een gegeven moment had ik dat ook wel weer gezien. Ik had inmiddels een Nederlands vriendin ontmoet en die werkte voor de reisorganisatie Broere reizen. Die had daar het kantoor van Broere opgezet. Maar die had daar ook al een paar jaar gezeten en die wilde weg, die ging voor deze organisatie naar Oostenrijk en toen had haar baas, mijnheer Broere gezegd ‘zoek in Godsnaam een ander die jouw werk kan overnemen’. En dat was ik. Nou ja, dat is allemaal binnen een paar dagen gebeurd en toen was ik opeens reisleidster.

Maud de JagerAls in een flow van de één naar de ander, het komt naar je toe
Ja, het kwam gewoon altijd naar mij toe. Wij kregen opeens een eigen autootje. Ik vertegenwoordigde een groot bedrijf. Het mooie was dat het een reisorganisatie was. Dus ik dacht ‘nou ik kan straks gaan reizen wat ik wil’. Maar goed, eerst heb ik dat hele eiland dus verkend. Want al die Nederlandse toeristen die daar kwamen, zaten verspreid over het eiland in verschillende hotels en appartementen en noem het maar op. Daar moest ik allemaal naar toe. Ik moest die mensen van het vliegveld halen en in bussen meenemen. Excursies organiseren. Dus ik heb het eiland daardoor heel goed leren kennen.

Wij werden vertegenwoordigd door een Spaans kantoor dus ook daar begon ik wat meer mijn Spaans te gebruiken. En nou ja, dat heb ik zo’n drie jaar volgehouden uiteindelijk. Af en toe moest ik opeens ergens een hostess waarnemen. Zo zat ik opeens op de Canarische eilanden. Of waar dan ook. Ik moest opeens als gids op een bus een Scandinavische rondreis maken omdat iemand was uitgevallen. Dus moesten we ambulant zijn. Maar goed Mallorca dat was mijn standplaats en daar heb ik dus al die jaren met veel plezier gewoond.

Ik ben verloofd geweest met een Mallorquín [man uit Mallorca]. Ik heb dus de ins and outs van dat eiland leren kennen. Ik had er eigenlijk helemaal niet meer weggewild. Als ik ergens ben dan verlang ik nóóit naar huis. Want ik ben overal thuis.

Dat word je thuis?
Dat is mijn thuis. Nederland is nogmaals als land voor mij niet echt boeiend vanwege die grauw sluier die eroverheen hangt. Het is echt het klimaat dat ik niet prettig vind. Maar ik voel me hier verder heel prima thuis. Maar goed, en zo ben ik toch uiteindelijk… deze Mallorquín wilde op een gegeven moment serieus en trouwen en noem het maar op. Nou ik dacht ’ik ga hier niet de rest van mijn leven op dit eiland blijven’. Dus ik ben daardoor eigenlijk misschien iets vervroegd vertrokken.

Toen heeft mijnheer Broere, Dave Broere, mijn baas, gezegd ‘nou wat gaan we dan nu doen?’. Ik heb  eerst wat meer Public Relations werk voor hem gedaan, ook veel gereisd, contracten afgesloten met hotels en appartementen en waar konden we onze toeristen goed onderbrengen, wat waren aantrekkelijke plekken. Dat deed ik voornamelijk in Spanje. Op een gegeven ogenblik toen heeft hij gezegd ‘Maud, ik wil me gaan richten op inkomend toerisme’. Wij deden dus vooral uitgaand toerisme: Nederlandse toeristen naar het buitenland begeleiden. Het was een groot bedrijf. Ze zaten echt overal in Europa. Ze hadden bussen, rijnboten, schepen. Ze hadden al deze buitenlandse reizen natuurlijk. Toen zei hij ’ik ga buitenlanders naar Nederland halen, we gaan er nog wat extra’s bijdoen’ en heeft hij mij de opdracht gegeven om een kantoor in Amsterdam te openen, nota bene om de hoek van de huisarts waar ik vroeger had gewerkt. Ook weer in Amsterdam Oud-West, aan de Rozengracht. Daar heb ik Broere Travel geopend voor hem – met een collegaatje samen. We zijn voornamelijk Engelse en Amerikaanse toeristen gaan ontvangen en dat heb ik ook jaren gedaan. Ondertussen was ik ook een reisbureau dus boekte ook onze eigen reizen voor de Nederlandse toerist naar het buitenland.

Nou dat is ook allemaal een geweldig fijne periode geweest en ik heb toen in die tijd ook veel kunnen reizen zelf. Mooie vakantiereizen kunnen maken. Altijd natuurlijk in het off-season. Maar weet je, wij kregen voor bijna niks vluchten en schitterende hotels aangereikt. Dus zo ben ik ook Azië een beetje gaan ontdekken want daar kwamen wij niet. Daar ging ik toen zelf naar toe.

In die periode heb ik ook mijn toenmalige partner ontmoet. Hij was een geschieden man, had drie kinderen. Zijn oudste dochter is uiteindelijk bij ons in huis gekomen. Dus toen ben ik een wat huiselijker bestaan gaan leiden. Ik ben ook weggegaan bij die reisorganisatie, ben weliswaar bij een collegaatje van mij in Den Haag op haar reisbureau gaan werken parttime. In die periode ben ik eigenlijk vooral in huis geweest om deze oudste dochter van mijn toenmalige partner op te vangen en te ondersteunen en zij was een jaar of tien toen ze bij ons in huis kwam en tot en met haar eindexamen ben ik daar bij hun gebleven.

Dat is op zich ook een héle mooie tijd geweest want deze man is nog steeds mijn beste maatje. Zijn dochter – ik heb zelf nooit kinderen van mijzelf zozeer gewenst dus die zijn ook nooit gekomen – maar ik vond het een heel dankbaar geschenk om toch een jong meisje van tien jaar te mogen begeleiden in haar ontwikkeling. Ze heeft het niet altijd makkelijk gehad als dochter van gescheiden ouders. Haar moeder was Amerikaanse. Die woonde met de twee jongere kinderen ook in Amerika. Het is voor mij een hele bijzondere tijd geweest. Ja. We hebben het goed gehad met elkaar. Maar weet je, op een gegeven moment toen zij haar eindexamen had toen dacht ik dit is een hele bijzondere tijd geweest waar ik intens van heb genoten en ik hield echt ook nog heel veel van mijn partner maar ik voelde van binnenuit dat ik op een andere manier weer verder wilde. Ik wilde weer gaan zwerven dat was het eigenlijk.

In die periode had ik mij inmiddels laten opleiden tot yoga-docent, hier in Scheveningen. Trouwens een heel mooi klein centrum. Ik was ook al les gaan geven. Ik voelde dat ik meer behoefte had om de spiritualiteit te omarmen. Ik gaf wel fysiek mijn Hatha-Yoga lessen, dus de Hathsamaanse houdingen enzo en maar ik wilde gewoon meer. Ik wilde echt de filosofie erachter ook gaan ontdekken.

Maar omdat ik mijn partner had verlaten, was ik inmiddels ook weer aan het werk gegaan en wel als doktersassistente. Dus ik heb mijn oude beroep eigenlijk op, wat was ik toen, 38ste opgepakt. Toen ik eenmaal had besloten ‘ik ga terug in het vak’ wilde ik zeker niet in ziekenhuizen werken en toen via via een vriendin had ik opeens binnen een paar dagen een job bij deze huisarts hier om de hoek. Ik weet het nog goed: ik kwam voor een interview, wetende dat ik helemaal geen ervaring meer had. Ik drukte bij hem op de bel en hij zwááit de deur open en daar staat ie en ik wist meteen ‘hier ga ik werken, dit is gewoon al geregeld’. Ik heb twee, drie minuten zo’n leuk gesprek met hem gehad, nou ja misschien tien minuten, en toen zei hij ‘Maud, wat mij betreft neem ik je aan’ en ik zei ‘je moet één ding wel heel goed onthouden: ik heb helemaal geen ervaring meer, ik heb wel een diploma maar ik heb dus allerlei andere dingen gedaan.’ Zei hij ‘is geen probleem, kan ik je mooi vormen op de manier zoals ik mijn assistente nodig heb’. En dat is gebeurd en ik ben 25 jaar bij deze goede man blijven werken.

Dat is wel magisch!
Allemaal absoluut magisch maar zo ervaar ik mijn leven. Echt magisch. Ik heb nóóit iets hoeven te forceren. Alles kwam als vanzelf. Ja. En ik vind ook, voor mij in ieder geval, dat als je jezelf gaat forceren en jezelf moet gaan dwingen tot iets dan klopt het helemaal niet. Dat is zo mooi in de yoga. Ik geef dit ook mijn leerlingen – ik heb nu net hier les gegeven – en ik heb die leerlingen weer opnieuw met hun neus erop gedrukt: forceer jezelf niet. Wij forceren onszelf al zo continu in dit bestaan. Altijd prestatiegericht is iedereen bezig. Niemand heeft nergens tijd voor. Maar weet je, ontspan jezelf tijdens dit yoga-moment en probeer door middel van je ademhaling net iets verder te komen dan je van jezelf gewend bent. Maar dwing jezelf tot niks: go with your own flow. Dat is alles wat je hoeft te doen. Mijn goeroe zei altijd heel mooi ‘yoga is a prayer without words’. Ja, echt prachtig. Het is een meditation in motion yoga: de manier waarop ik les geef. Dat is mijn leven. Waarom zou ik me forceren als ik ergens geen zin in heb? Soms zijn er dingen die ik moet doen. Ok, dan zal ik ze doen. Maar ik ga me niet forceren, nee, als het niet nodig is.

Is het ook zo met niet-forceren dat je een stap neemt in je leven – dat ik een paar keer gehoord hebt – dat je zegt ‘nu is het weer het moment om te gaan’?
Absoluut.

Weer om te zwerven. Misschien zullen anderen zich forceren om te blijven. Zie je dat ook zo?
Absoluut. Ik heb een aantal hele intense, lange en mooie relaties gehad met hele bijzondere mannen die mij allemaal nog dierbaar zijn, waar ik ook nog steeds contact mee heb. Wat ik net zei: deze Michiel is echt mijn maatje, nog steeds. Maar weet je, ik heb mij ook nooit willen verbinden voor het leven en daarom ben ik nooit getrouwd. Dat hebben sommige van deze mannen als heel naar en vervelend ervaren maar ik wilde wel mezelf trouw blijven. Dat doet mij goed. Ik zou nog steeds niets anders willen. Ik wil vrij zijn. Ik wil ook mannen in mijn leven kunnen toelaten maar als ik getrouwd ben, kan dat niet. Ik bedoel hiermee: ik wil ook gewoon vreemden kunnen ontmoeten. Als je jezelf, ik noem dat dan maar ‘dwingt in een huwelijk’… dat gaat bij de meeste mensen hopelijk allemaal heel spontaan maar ik realiseer me wel dat er heel veel huwelijken opgebroken worden. Dus uiteindelijk hebben die het ook toch niet gered met z’n tweeën, hebben ook weer andere verlangens gehad. En ja, ik heb die verlangens continu.

Maud de JagerEn soms ben ik eindeloos lang, net zoals dat ik 25 jaar bij mijn huisarts heb gewerkt. Daar zat ik gewoon goed maar terwijl ik daar werkte heb ik me toch op een heel ander niveau ook ontwikkeld door deze yoga-opleidingen te volgen. Ik werkte hooguit net anderhalf jaar bij hem en toen had ik via via hier workshops meegemaakt van een Amerikaanse vrouw die uit een bepaald yogacentrum in Amerika kwam en daar was ik ook binnen 24 uur aan verslingerd. Ik dacht waar deze vrouw vandaan komt daar ga ik naartoe. Al is het in Timboektoe. Maar ja, ik had net een baan en genoot van die baan, een hechte band met deze arts maar ik dacht ‘weet je, ik ga dit toch allemaal opdoeken’. Ik zei dat tegen hem ‘ik ga nu naar het centrum, naar die Ashram daar ben ik naar toe’.

Daar was ik ook inmiddels al een maand met mijn moeder samen geweest. Mijn moeder heeft mij geïntroduceerd in de yogawereld, toen was ik pas 15. Na het overlijden van mijn vader dacht zij ‘laat Maud maar yoga gaan doen’ en dat deden we samen. Dus ik heb mijn moeder uitgenodigd ‘mam ga je met mij mee? dan gaan we samen op vakantie een maand naar dit yogacentrum’. Nou, ze zei onmiddellijk ‘ja’ en dat is de mooiste tijd van ons samenzijn geweest. Zij was getrouwd dus je gaat niet zo makkelijk dan weg. Maar oh ze was helemaal in de wolken gewoon. Ik wist na die maand dat ik daar terug wilde komen en dat ik daar een tijd wilde gaan wonen.

Dus ik kwam terug en heb dat aan mijn arts verteld en ik heb dus gezegd ‘ik ga mijn baan opzeggen, ik vind het heel jammer en naar want eigenlijk wil ik het liefst bij je blijven maar dit is nog belangrijker’. Toen zei die ‘Maud, waarom spreken we niet af: jij gaat naar Amerika, je gaat daar wonen en wanneer je terugkomt, kom je weer bij mij’, ik zeg ‘zeg maar lieve man, ik ben niet aan het terugkomen, ik ga nou juist weg, ik wil helemaal geen afspraak maken om terug te komen’. Dat had ik trouwens ook aan mijn toenmalig partner gezegd. Want ik ga weg en ik wil alle banden verbreken. Want als ik banden vasthoudt dan moet ik weer terugkomen en dat wil ik helemaal niet ‘dus laat met me in Godsnaam gaan’. ‘Nou’ zegt ie ‘dan doen we het zo, wanneer jij weet dat je terug gaat komen, bel je mij en dan nemen we nu tijdelijk een andere assistente aan’. Uiteindelijk is hij op die manier aan zijn echtgenote gekomen. Dus hij heeft de beste beslissing van zijn leven genomen. En ik ben uiteindelijk teruggekomen maar ik had geen tijdsafspraak.

Ik heb daar 1,5 jaar gewoond en heb daarna zeker 10 jaar ik al mijn vakanties daar doorgebracht. Voor allerlei opleidingen, cursussen, workshops maar ook als werkstudent. Ik heb daar ook als werkstudent mogen werken waardoor ik eigenlijk gratis weer allerlei opleidingen en trainingen kreeg. Mensen vroegen me ‘maar Maud waar ga je dan naar toe?’, ‘naar Kripalu, naar die ashram, naar deze plek’, ‘maar wat betekent die plek voor jou?’, ‘that’s my sacred place’. Het was echt voor mij een heiligdom waar ik naartoe ging.

Dat is het nu niet meer want inmiddels is de goeroe vertrokken. Die is oud en die heeft zich echt teruggetrokken. Schrijft boeken. Doet nog wel wat mooie, kleine groepen enzo maar die ashram is overgenomen door eigenlijk zijn senior students. Ik ben ook terug geweest maar het is vercommercialiseerd. Het is nu allemaal dik betalen enzo maar wij konden daar gratis verblijven als je maar werkte. We waren allemaal gelijk en nu heb je al weer dat standsverschil van wie veel geld heeft, zit in een super dure luxueuze kamer met allerlei toebehoren en anderen slapen met zeg maar z’n tienen in een dorm. Dat is allemaal okay maar wij hadden dat niet. Wij waren allemaal gelijk aan elkaar. En we kwamen daar met hetzelfde doel en omdat het nu zo totaal anders is, ben ik ook helemaal dat contact van sacredness verloren. Ik kom eigenlijk nu in een bedrijf. Het is een immens groot centrum en het is prachtig, ze hebben hele technisch goed onderrichte leraren aangetrokken. Je kan daar met 800 mensen zijn. Het is niet niks. Ik was daar onderdeel van en nu ben ik gewoon een guest. Maar dat heeft ook mijn leven enorm beïnvloed.

We zullen nog straks nog naar de yoga gaan. Eerst nog even van wat je net vertelde over zwerver zijn: heeft dat ook met je vader te maken?
Mijn ouders, alle twee, hebben heel veel gereisd en zijn ook veel verhuisd maar ik denk wel dat het gemis van mijn vader, toen ik zo jong was, dat wat ik zei, dat heeft echt wel een wond geslagen maar ik heb wel altijd heel duidelijk gevoeld dat hij om mij heen was. Dat ben ik me nooit echt bewust geweest maar ik was soms als jonge vrouw al wel verrast en verbaasd over mijn eigen, zeg maar, zwerversactiviteiten. Ik was ook eigenlijk zeer verrast over het feit dat alles mij toekwam. Ik heb nooit moeite hoeven doen: niet om een partner te vinden, ook niet om werk of een levenssituatie te herontdekken. Ik voelde me overal thuis en ik dacht weleens ‘hoe kan dat eigenlijk?’. Want dat is toch best wel uitonderlijk.

Al mijn vriendinnen om me heen waren braaf getrouwd toen ze 23, 24, 25 waren en hadden hun eigen gezinnetjes. Nou ja, daar had ik helemaal geen verlangen naar en toen dacht ik weleens ‘het lijkt wel alsof ik geleid wordt’. Alsof er altijd een beschermende hand om mij heen hangt of die mij leidt. Pas op latere leeftijd, 39, 40 – in die periode dat ik me heel intensief met de yoga bezig ben gaan houden – ben ik ook een paar therapeutische sessies aangegaan en daar heb ik op een gegeven moment tijdens een van deze sessies een héle bijzondere ontmoeting met mijn vader gehad en dat was totaal…

Ik had geen idee dat zoiets tijdens een therapeutische sessie kon gebeuren maar ik heb daar mijn vader fysiek mogen ontmoeten. Hij heeft mij aangeraakt. Ik heb zijn arm om mijn schouder heen gevoeld en hij kwam, toen ik hem zag, hij stapte als het ware… Ik stond op een podium (dat was zo door mijn toenmalige therapeute zo ontstaan) en toen zei ze ‘je staat op een podium en daar hangen coulissen, gordijnen en nu komt er iemand naar je toe die zich hier spontaan aanmeldt’. Toen zag ik als eerste de voeten van mijn vader achter die gordijnen. Die herkende ik gelijk aan zijn tenen. Maar ook aan zijn leren sandalen. Mijn vader had in het Jappenkamp heel veel zijn eigen kleding moeten maken. En maakte o.a. sandalen. Hij droeg die door hemzelf gemaakte sandalen en die herkende ik dus meteen. Uit duizenden zou ik die herkend hebben. En toen zag ik zijn benen met een soort kaki-short en daar was die opeens. Hij begroette me als een soort engel. Weet je, hij is overleden maar hij was daar zo levendig aanwezig met een big smile. Mijn vader had een soort cynische smile. En hij kwam op mij af en ik voelde gewoon zijn energie. Dat was zo indrukwekkend. Ik was totaal ontroerd en die ontroering voel ik nog steeds maar ik heb dit gelukkig zo vaak kunnen vertellen dat er niet meer allemaal tranen doorkomen want ik heb dat zo verwerkt. Maar het was een totaal magisch moment.

Maar weet je wat nou het mooiste van alles was? Ik zei hem ‘papa hoe kan ik in Godsnaam deze ontmoeting met je hebben? want ik voel je, ik zie je, ik hoor je, je bent gewoon levendig aanwezig’. En toen zei hij ‘Maud, dat kan alleen maar omdat jij jezelf trouw bent gebleven’. ‘Je bent jezelf zo dapper (en nu word ik echt emotioneel) [er vloeien tranen] altijd trouw gebleven’ en hij zei ‘alleen maar omdat je jezelf trouw bent gebleven, dus dat innerlijke contact me je eigen ik-wezen altijd hebt behouden, kan ik er hier nu voor je zijn en ik ben trots op je en ik heb je altijd begeleid’.

Toen wist ik het. Ik dacht dat is die kracht die ik innerlijk altijd heb gevoeld. Die leiding is nu, natuurlijk, alom aanwezig en ik weet ook dat hij dat is. Ik zie hem nu niet zozeer als figuur ofzo maar het is die energie. Vanuit die energie leef ik, ben ik. Ik word door hem ook absoluut gevoed om dit werk te mogen doen.

Want als ik les geef dan heb ik soms hier chaos achter de rug, is er van alles hier gebeurd aan onrust of ik was te laat hier of wat ook en dan denk ik ‘ik kan helemaal geen les geven, ik ben zo onrustig’ maar op het moment dat ik boven in de ruimte binnenstap en de mensen zijn daar dan daalt er een totale rust over mij af en dan word ik gevoed. Ik hoef nooit een les voor te bereiden. Er zijn wel dingen die ik in de loop van de week oppak en meeneem. Maar ik word totaal gevoed. Alles, de hele les komt door mij heen en ik geef vier lessen achter elkaar en ze zijn allemaal anders. Het is de energie die mij dat aanreikt en dat is volgens mij grotendeels niet alleen maar innerlijke Godsvonk want daar geloof ik absoluut in maar dat is die kracht die mij gegund wordt. En die blijf ik trouw.

Dat vind ik heel mooi dat je dat zegt: die verinnerlijking en dat daar de kracht zit, dat daar de bron zit. Hetgeen wat je er dan omheen doet dat doe je eromheen maar als je dicht bij je bron blijft dan is het ook zo dat alles, ik wil niet zeggen moeiteloos – je hebt natuurlijk ook wel je dingen gehad – maar wel dat het véél makkelijker is dan dat je aan de buitenkant zit.
Zeker weten en dát is wat ik de mensen ook continu aanreik. Weet je, dat is wat die goeroe mij vertelde: kom in contact met je innerlijke eigen bron, met je oorspronkelijkheid, met je innerlijke goeroe. Want als je vanuit dat gegeven kunt gaan leven dan ben je altijd vrij, dan kom je in contact met je innerlijke kwaliteiten rn kom je steeds dichter bij je eigen blauwdruk terecht. De bedoeling van ons bestaan is dat we onze blauwdruk gaan leven. Dat die blaadjes zo over elkaar heen schuiven dat als ik straks over ga ik écht kleur en klank heb kunnen geven aan wie ik behoor te zijn. Aan wie ik mag zijn.

En daardoor wat je vader ook zegt dat je hem kan ontmoeten omdat je je dat nog bent
Ja en ik heb hem nog een paar keer ontmoet op deze wijze maar dat was gewoon puur in de natuur. Heel toevallig, niks gecreëerd. Dat is gewoon een puur, een natuurelement geweest. Het gebeurt als ik alleen ben, in die eenzaamheid maar mij nooit alleen voel.

Kun je nog iets meer zeggen over die verinnerlijking? Want je zegt een ‘blauwdruk’ dan lijkt dat het of het toch met vormen te maken heeft?
Dat begrijp ik. Ik geef dat meer aan om uit te leggen hoe ik dat zie en met die blauwdruk bedoel ik dat je vanuit je gevoel probeert in contact te komen met je verlangens. Ik vraag in mijn sessies die ik hier één-op-één met mensen doe, mijn eerste vraag is bijna altijd ‘waar verláng je naar?’. Sommigen verlangen naar helemaal niks, die hebben geen verlangen of hebben daar geen contact meer mee. Maar waar verlang je nou oprecht naar? Probeer daar eens bij te komen want dat verlangen gaat jou van alles aanreiken. Je mag daar ook aan toegeven. Waarom zou je niet mogen verlangen naar iets? En probeer dat tot leven te wekken.

Verlangen kan ook zijn: een nieuwe auto?
Tja, tja.

Dat zijn denk ik niet de dingen die je bedoelt?
Nee, ik heb het niet over materiële zaken. Ik heb het echt over gevoelens, over emoties, over wat je van binnenuit voelt. Een verlangen kan zich transformeren in een passie. Gepassioneerd leven.

Kun je dit nog iets meer uitleggen? Ik krijg nu het verlangen om deze stroopwafel te eten en dat is geen verlangen zeg je?
Ja, dat is wel een verlangen want het geeft jou voeding. Sommige mensen zeggen ‘oh maar dat mag ik niet, een stuk chocola’. Dan zeg ik ‘lieve schat als dat is wat jij naar verlangt: neem het tot je maar geniet er dan ook van!’. We hebben de neiging ons altijd in de schuldrol te drukken ‘maar eigenlijk mag ik dit niet, ik mag geen suikers’.  Dan denk ik ‘waarom niet? dat lijf heeft dat op dit moment gewoon nodig, geniet ervan!’

Maar als het een addiction, als het een verslaving wordt.. ja, dan wordt het tijd om te gaan kijken ‘wat ben je aan het opvullen?’, ‘wat is dat gat vanbinnen wat naar nog meer stroopwafel verlangt?’. Dan is er iets anders dat zich aandient en daar zit denk ik altijd dat verlangen achter. Dat is dat andere verlangen. Hiermee voed je je verlangen maar dan verdwijnt het ook weer, dan lost het op. Dat verlangen gaat dan weg. De bedoeling is, mijn bedoeling is, probeer er achter te komen waar dat verlangen zit, wat zit erachter, er zit nog veel meer achter. Ga laagje na laagje als het ware dieper in jezelf kijken. Dat is een reis. Ik zeg ook weleens: ik ben zo blij dat ik al die uiterlijke reizen heb gemaakt via dat reisbureau maar ook hier en daar heb gewoond want wat dat betreft hoef ik fysiek niet meer te reizen, ik hoef niet meer continu buiten de grenzen te gaan. Want ik ben in contact gekomen, ik reis innerlijk. En dat is een groot avontuur.

Wat is jouw verlangen?
Op dit moment, want mijn verlangens veranderen natuurlijk ook regelmatig, maar op dit moment, is echt mijn verlangen om hier een soort… herberg, gewoon als het ware een herberg, een plek te zijn waar ik vermoeide mensen mag ontvangen en die ik weer in contact breng met hun eigen levenskracht, met hun eigen levenselixer. Dat zij zich gevoed weten als ze hier weggaan zodat de vermoeidheid als het ware van hun afvalt en ze op een nieuwe manier energie tot zich kunnen nemen. Dat is echt mijn verlangen.

Dat is een mooi verlangen
Ik heb namelijk een práchtig mooi gedicht een paar maanden geleden via een vriendin ontvangen en dat gedicht dat heet De Herberg en het is van Rumi en het is zo mooi. Ik wil dat gedicht, de tekst van dat gedicht, wil ik als het ware hier op een gegeven ogenblik uitleven. Dat wil ik hier tot leven brengen. Dat gedicht dat ga ik inlijsten en dat ga ik ook ergens in huis ophangen. Dat wil ik de mensen aanreiken.

Ik ken het denk ik wel, ik heb ook een bundel van Rumi
Ik heb het hier ergens liggen en het is zo mooi. Het heeft mij onlangs zo diep geraakt. Ik heb hier een benedenhuis, ik heb die garage, ik heb de tuin, ik heb hier zoveel.. ik kan hier bij wijze van spreken hier een kleine Ashram gaan ontwikkelen. Ik zeg helemaal niet dat ik dat ga doen maar dat is wel mijn verlangen. Op welke wijze ik dat invulling geef nou dat zal de tijd me tonen. Maar dat is waar ik oprecht naar verlang. Met vooral meer ruimte en tijd voor mezelf.

Ik voel heel duidelijk dat ik mijn voorouders dankbaar ben want ik heb dit van huis uit meegekregen. Mijn ouders, mijn grootouders, ik kom uit een heel warm nest, ik ben echt een liefdeskind en dat heb ik altijd gevoeld. Ik ben het liefdeskind van mijn ouders en die warmte en die liefde en die bescherming en die voeding en die helende kwaliteiten heb ik eigenlijk altijd mogen ontvangen, mijn ouders hebben altijd achter me gestaan. Nog steeds.

Mijn moeder is inmiddels bijna 95. Ze leeft nog steeds zelfstandig. Daar ga ik wel zeker 3, 4, 5 keer per week naartoe. Elke keer als ik daar binnenkom dan is ze stralend en dankbaar en blij me te zien maar ze verlangt en eist nooit iets van me. Dat is onvoorstelbaar op deze leeftijd. Ze heeft best mijn hulp nodig. Maar ze is altijd… ik heb haar nog nooit horen klagen. Als ze wat heeft dan toont ze dat wel. Als ze pijn heeft dan geeft ze dat heus wel aan maar ze klaagt niet. Ja, ik vind dat prachtig. Dat is indrukwekkend. Voor mij is het allemaal heel gewoon maar ik realiseer me dat het heel bijzonder is.

Daarom: al die rijkdom die ik zo op deze manier heb mogen ontvangen die wil ik anderen ook schenken.

Dat je ook zoveel ruimte in je leven hebt gemaakt, een hoge Quality of Life.
Zeker, ja.

Ik heb juist een andere kant: ik heb juist veel heimwee gehad. Omdat ik ook op vrij vroege leeftijd in een tehuis gezeten heb voor langere tijd. Dus ik heb die andere kant. Jij hebt meer de kant naar buiten toe dat is veel breder. Bij mij is dat krampachtiger geweest. Heel mooi dat je zegt: het zwerven als plezier.
Dat woord ‘zwerver’ heeft zich bij mij uiteindelijk getransformeerd. Ik noem me zelf nu liever een pelgrim. Zwerver en pelgrim zijn bijna hetzelfde alleen het staat toch net voor iets anders.

Maar weet je dat woord ‘heimwee’ dat jij nou noemt dat vind ik zó mooi woord: de weeën naar het heim. Prachtig! Dat vind ik zo mooi. En weet je dat heim dat ben jij dat zit in jou. Jij bent dat thuis maar dat ga je eerst ontdekken. Want dat is natuurlijk ook een reis en dan doet het geen pijn meer uiteindelijk. Dat transformeert zich en dan voel je de liefde en de warmte en de verbinding tussen jou en jezelf.

[Oprecht ontroerd] dat is een mooi cadeautje
Ook zo’n mooi woord: ‘heimwee’ heeft ook met verlangen te maken.

Dat is wel mooi hoe je dat zegt dat het transformeert. Voor mij was het altijd dat het niet zo was

Het was pijn. Tuurlijk.

Het is natuurlijk beter als je het op deze manier kunt zeggen
Maar weet je, dat vind ik ook zo mooi. We willen onze pijn altijd wegdrukken, verstoppen, we willen geen pijn lijden. Maar de pijn, de crisis, de chaos reikt ons aan om te veranderen want we willen dat niet dus brengen er verandering in aan. Maar ook dat is soms ook zo moeilijk en zo pijnlijk. Maar als wie die pijn niet willen doorleven en niet toelaten en niet accepteren dan kunnen we nooit oprecht volop genieten van de vreugdes. Want zonder donker kunnen we het licht niet zien.

Blijkbaar heb jij dat gekund door in je leven altijd heel dicht bij jezelf te blijven
We zijn van oorsprong natuurlijk allemaal rust en ik zou willen zeggen: vreugde. Ieder pasgeboren kind: dat is liefde! Dat is warmte, dat is energie, dat is een Godsvonk inderdaad, dat is mooi. Dat is rust. Dat zijn wij en het enige dat we hoeven te doen, is naar binnen keren om daar contact mee te maken. En weet je, ik heb inderdaad ook weleens tegenslagen meegemaakt, natuurlijk, maar op het moment dat ik pijn voelde, of er niet meer uitkwam, of in de knoop zat dan ging ik hulp halen. En dan <veranderde> ik.

Conny [Schoonen] is zeg maar een van mijn goeroes hier in Nederland, in Den Haag geweest. Want op het moment dat ik echt een heel moeilijke periode doormaakte, dacht ik ‘ja, maar weet je, dat wordt mij niet voor niets aangereikt, ik moet nu op de plaats rust nemen en ik ga hier naar kijken, waarom zit ik in deze knoop en hoe haal ik die weer uit elkaar?’ Nou en daar heeft Conny mij fantastisch in begeleid.

Maar goed, ik heb veel leermeesters in mijn leven gehad: mijn grootmoeder, de goeroe, vrienden of vriendinnen, gewoon m’n partners,… het zijn allemaal toch ook engelen op mijn pad geweest. Sommigen verdwijnen en lossen op maar er komen altijd weer nieuwe voor in de plaats. Als je je er maar wel voor openstelt om ze te mogen zien en ze te herkennen want we moeten natuurlijk niet met oogkleppen op door dit leven heen walsen.

Dat doen we misschien teveel
Onthechten dat is ook heel belangrijk gegeven. Te kunnen onthechten. Loslaten. Alles wat je hebt opgebouwd gewoon ook weer los kunnen laten. Dat heb ik ook heel vaak gedaan. Met deze partner, man, woonde we in een schitterend huis, we hadden alles wat we wensten maar op een gegeven moment heb ik ervoor gekozen om in een ashram te gaan wonen waar ik een halve klerenkast had met twee laadjes, in een bunkbed sliep en we mochten verder ook niks meenemen want that was it. We sliepen met 60 vrouwen op een zaal en ’s avonds om half negen ging het licht uit en om vijf uur stond je weer op.

Nou ja, ik ga nooit voor middernacht naar bed. Ik ga het liefst om één, twee uur naar bed. Dus ik dacht ‘wat doe ik hier in Godsnaam?’ maar ik paste mij daar aan. Ik zorgde dat mijn spulletjes keurig op mijn bed lagen en dat ik mijn toiletartikelen in de badzaal had. Een badzaal met 20 plees en met 20 douches en noem het maar op. Dan sloop ik na middernacht in het donker op m’n tenen m’n bed in. Niemand die mij hoorde. Maar ik ging niet naar bed om half negen. Dat moet je echt niet van mij verlangen. En dan zat ik heerlijk in die stille ruimtes van die ashram te genieten van boeken, van video’s, van muziek, van wat dan ook. Er waren natuurlijk meerdere mensen die dat deden. Ik wil me aan de regels houden maar wel op mijn eigen manier. Die regels moeten mij ook wel passen anders teken ik daar niet voor.

Je vorm is anders
Ja precies, ik geef ze op een andere manier invulling.

Yoga is een belangrijk aspect in je leven. Heel mooi dat je moeder je daar naar toe gebracht heeft
Dat heb ik absoluut aan haar te danken.

Je daar zodanig in ontwikkelen zodat je ook zelf les bent gaan geven. Het is echt een belangrijk onderdeel van je?
Ik geef nu denk ik al 33 jaar les en doe dat ook in het oosten van het land. Eens per maand geef ik daar workshops.

Je ziet yoga steeds meer opkomen
Ja, absoluut. Ik vind dat wel een hele mooie ontwikkeling omdat daarmee steeds meer mensen aangeraakt worden en zich dus bewuster gaan worden van hoe ze in dat lichaam, in dat omhulsel leven. Ik moet je wel eerlijk zeggen dat de oorspronkelijke vorm zoals yoga volgens mij ooit duizenden jaren geleden in India is ontstaan: we hebben het hier wel erg verwesterd. Power yoga, bikram yoga: waar je toch allemaal heel erg in de prestatie komt en bijna nauwelijks tijd meer hebt om adem te halen.

Wat ik in ieder geval als heilig ervaar, is juist de mensen in hun eigen ruimte te laten zijn. Wat ik doe, zo werd dat genoemd op Kripalu, ik geef een meditation in motion les. Je steeds heel bewust te worden: hoe beweeg ik, hoe ben ik in deze vorm, in deze houding, holding the posture. Hoe lang ben je in staat om een houding vast te houden en gebruik je je ademhaling om steeds ietsjes verder te komen zonder dat je jezelf forceert? Daarna het loslaten. De ontspanning is dan zo diep. Dan dompel je je eigenlijk onder in een soort bad van warmte. Als je je dat allemaal kan toelaten. Er zijn natuurlijk zoveel verschillende lichamen en zoveel ook ongetrainde lichamen die moeten gewoon voorzichtig met zichzelf omgaan.

Maar ik weet dat de meeste van mijn leerlingen helaas zelf thuis geen yoga beoefenen. En dan zeg ik ook ‘één keer in de week twee uurtjes is niks, doe het liever iedere dag vijf minuten maar hou dat lijf soepel’. Want we verstijven in dit klimaat en zeker ook met ouder worden. Maar ik denk dat heel weinig mensen dat uiteindelijk doen. En dat moeten ze allemaal zelf weten. Dat is ook okay. Maar het zal mijn keuze niet zijn.

Blijkbaar is het moeilijk voor mensen om die vijf minuten per dag te doen?
Iedereen die holt en rent en vliegt. Ik heb hier nu een leerling en hij is maar heel kort bij mij leerling geweest – maar goed we blijven natuurlijk allemaal leerling ons hele leven lang – en die is nadat hij een aantal sessies bij mij heeft gedaan (hij is hovenier van beroep), heeft zo snel op een heel diep niveau contact met zijn eigen ondergesneeuwde, verstopte kwaliteiten kunnen maken dat hij nu hier in mijn garage mensen aan het masseren is. De tuinman die is nu masseur. Tevens.

Ik heb dat hele proces met hem door mogen maken. Hoe dat is ontwikkeld en gegroeid. Hij heeft dat zo spontaan allemaal opgenomen en is meteen cursussen gaan volgen. Hij heeft het in zijn vingers zitten: de warmte, het gevoel. Dus ik heb gezegd ‘ga lekker in die garage van mij even een tijdje mensen masseren’ want hij moet nu natuurlijk heel veel bodies hebben om te oefenen. Ik stuur al mijn leerlingen er naar toe! Maar weet je de meesten vinden dat gewoon eng en griezelig ‘Jezus, iemand aan mijn lijf’, ‘nee! heerlijk, laat je verwennen, je wordt áángeraakt, wat wil je nou nog liever?’. Zelfs daar hebben mensen angst voor: om geraakt te worden.

Dus we leven allemaal in dat kleine omhulsel, we zijn zo’n klein pakketje, en we beschermen continu al onze grenzen. Dat is helemaal niet nodig.

Dat is waar
Ja! Dus ik nodig je ook uit bij deze Henry laat je lekker masseren [veel lachen]. Als je daar behoefte aan hebt.

Ik deed iets teveel: hot stone massage met energie dat heb ik acht jaar gedaan, acupressuur was ik begonnen, Qigong in het kader van dit project. Dus iets teveel dingen en toen dacht ik ‘ik moet weer terug’ en ik doe ook Vipassana meditatie twee uur per dag dus dat is ook wel intensief. Je moet niet teveel energieën met elkaar mengen.
Dat ben ik helemaal met je eens. Daar ben ik ook heel sterk in. Ik ben wat dat betreft ook heel gefocust. Als ik wat doe dan ben ik daar. Het is een meditatie. Ik ben daar mee bezig. Ik moet ook niet teveel dingen tegelijk doen want ik wil die focus houden omdat het mij ontspant en anders dan voel ik stress en pressy. Dus ik hoor wat je zegt.

 

Heb je nog iets toe te voegen in het kader van Quality of Life? Naast alle mooie dingen waar je al over verteld hebt zoals verlangen, ruimte, zorgen dat je bij de bron blijft. Heb je zelf nog iets dat je wilt vertellen?
Misschien herhaal ik mezelf: trouw blijven aan jezelf is voor mij het allerbelangrijkste. Dus dat betekent dat je heel invoelend naar jezelf mag blijven want anders kun je jezelf niet trouw blijven en voor mij het uitdragen van wat ik zelf allemaal mee heb mogen maken, heb doorleefd, omdat weer uit te dragen om anderen daarmee te verblijden. Dat is het een beetje.

Ik heb nu wat meer mantelzorg naar mijn moeder toe en soms denk ik wel eens ‘het wordt me allemaal even teveel en te heftig’. Want naast alles wat ik doe kan dat best een hele taak zijn maar elke keer ben ik dan weer zo verrast door haar manier hoe ze in dit leven staat: dat ze nooit klaagt, dat ze altijd dankbaar is. Door haar dankbaarheid kom ik steeds opnieuw weer zo graag bij haar en dan denk ik ‘okay Maud, laat het los’. Ja, dan zit ik daar een uurtje langer dan verwacht en dan kan er een bepaalde afspraak niet doorgaan.

De zegeningen die ik ontvang en die ik ontmoet bij mijn moeder thuis die met haar 95 jaar nog zo volop in dit leven staat terwijl ze toch minder zicht heeft, dover is geworden, slechter loopt, maar er is een soort sprankeling in haar. Gisterenochtend gingen wij – mijn ex was hier toevallig te logeren – geheel onverwachts naar haar toe. Dat was helemaal niet afgesproken. Dus ik zei al tegen Michiel ‘laten we even voorzichtig zijn want ik weet niet in welke staat ik mijn moeder aantref’. Dus ik bel aan ’wie is daar?’. De deur zat op slot. Ik zeg ‘mam, wij zijn er’, ‘oh, is er een man bij?’, ‘ja Michiel is erbij’, ‘oh’ ze doet de deur open met haar badmuts op, komt zo onder de douche vandaan, een grote badhanddoek om, nog druipend staat ze daar in de hal, ik zeg ‘zooo, dat is mooi!’ en dan kijkt ze naar Michiel en dan zegt ze ‘ach Michiel, ik wil deze handdoek ook wel openslaan hoor’. Een soort diva die daar staat. Helemaal nog genietend van haar eigen lijf. Zo mooi! Dan denk ik ‘wat een energie, wat een levensvreugde straalt die moeder van mij nog uit’. Wat een kracht. Zo wil ik oud worden. Ik hoop dat ook. Mijn moeder heeft een enorm gevoel voor humor en dat heb ik een stuk minder. Dus dat is al een enorme kwaliteit in haar. Zo wil ik gewoon leven en zo wil ik de mensen om mij heen raken. Dat noem ik Quality of Life.

Maud de Jager

Maud de Jager

You may also like...

1 Response

  1. frederika says:

    Een prachtig levensverhaal van Maud, onze yogalerares in het oosten des lands. De unieke manier van in je leven staan, waarbij je eigen bron je drijfveer mag zijn. Een stromend leven met flinke keien, die je een ander pad wijzen.
    Dank je wel ,dat Maud dit zoveel mensen kan aanreiken

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Secured By miniOrange