Shahista Sadhoe: kies positieve mensen

Shahista Sadhoe heeft een massagepraktijk in Zoetermeer en in Voorburg. Toen ik in 2007 voor mezelf begon, bedacht ik dat het goed zou zijn om lichaam én geest gezond te houden en heb me bij haar aangemeld. Sindsdien heb ik maandelijks een behandeling. Het doet me heel erg goed. Echte kwaliteit.

Kun je vertellen hoe je tot je praktijk gekomen bent?
Op de een of andere manier ben ik gefascineerd en word ik geïnspireerd door mensen. Mensen die verschillend van aard en karakter zijn boeien mij. Hun gedrag, hoe ze communiceren, hoe ze in het leven staan etc. is wel interessant. Dus ik wist al vroeg dat ik ‘iets’ persoonlijks met mensen wilde gaan doen. Ruim 25 jaar geleden volgde ik de opleiding tot schoonheidsspecialiste (dat woord vind ik vreselijk, wie heeft het ooit bedacht) en maakte plannen om een salon te beginnen. Door mijn echtscheiding is dat plan in de vriezer verdwenen. Mijn dochter was nog klein, ze woonde bij mij. Een kantoorbaan gaf een stukje financiële zekerheid wat toen noodzakelijk was. Maar ergens in mijn achterhoofd heb ik altijd gewacht op het moment om een praktijk te beginnen. Daarom ben ik in die 25 jaar, naast mijn kantoorbaan, actief gebleven op dat vakgebied, familie en vrienden behandeld, de nodige trainingen en cursussen gevolgd, vakliteratuur bijgehouden, vakbeurzen bezocht, etc.

Wat deed je op je werk, wat voor baan had je?
Ik heb in verschillende bedrijven gewerkt. De laatste 5 jaren had ik een leidinggevende functie en heb als assistent van een financieel directeur gewerkt. Ik dacht er steeds vaker over na: wanneer ga ik die stap maken, kan ik die stap maken? En toen heb ik die stap ook gemaakt! Omdat ik actief gebleven was op mijn vakgebied had ik dus heel veel bagage (positieve bagage wel te verstaan) waarmee ik kon beginnen. Dan heb je ook meer het lef om het gewoon te doen. Mijn insteek was om het professioneel aan te pakken en ik had me goed voorbereid: een strak businessplan, marktonderzoek, actieve cliëntenwerving… het kwam echt niet aanwaaien. Maar als je je thuis en je werk goed wil combineren moet je wel hard werken. Gewoon mouwen opstropen, en niet te lang zeuren. Dan leer je flexibel te zijn, je niet te verschuilen achter je kind of kinderen, je leert snel problemen op te lossen en door te gaan. Ik noem het mijn no nonsense mentaliteit, dat gaf vertrouwen dat het gewoon ging lukken.

Je kan wel lef hebben maar als je geen bagage hebt… als je de berg afspringt en je hebt geen parachute dan geloof ik niet dat het goed gaat [lachen].

Dan gaat de Quality of Life naar nul. Op je werk heb je dus een leidinggevende functie gehad en toen was je ook wel met mensen bezig.
Ja maar daar werk je toch voor een bedrijf en heb je zelf ook nog een manager. Hierin kan ik helemaal mijn eigen ding doen. Binnen een bedrijf ben je altijd beperkt.

Waarom?
Omdat ik me nu veel beter kan ontplooien in dat waar mijn hart ligt. Dat was ook wel zo in een kantoorbaan omdat ik, zeker als ik even eerlijk mag zijn, als klein Surinaams vrouwtje me toch wel heel wat voelde tussen al die witte mannen in strakke pakken [lachen]. Dat was voor mij ook wel de drive, het laten zien dat ik het kan. Ik heb het enorm naar mijn zin gehad maar op een gegeven moment is die prestige niet meer belangrijk. Dan hoeven die vergaderingen om acht uur ’s morgens niet meer en werd het tijd voor een nieuwe uitdaging.

Wanneer was het punt van ‘en nu neem ik de stap’?
Met het bedrijf waar ik werkte ging het niet goed door de recessie. Vestigingen in het land werden gesloten en er vielen veel ontslagen. Dan ontstaat vanzelf een ongezonde, onprettige sfeer en begin je langzaam te verzuren. Dat is killing maar tegelijkertijd groeide m’n innerlijke kracht, ik werd scherper, wachtte op het moment. Op tijd thuis zijn voor m’n dochter hoefde ook niet meer. Ze zat al op de middelbare school.

Inmiddels ben je 10 jaar zelfstandig ondernemer. Je hebt geleidelijk je pad neergelegd?
Naast mijn baan was ik al wel heel bewust bezig. Maar ook onbewust – dat kan je pas achteraf zeggen – kies je voor die dingen die beter bij je gevoel passen. Het is nu natuurlijk anders. Geen 8 tot 5 baan. Je hebt geen verlofdagen. Je hebt geen baas die vraagt om 8 uur op een vergadering te zijn. Ik werk nu wel veel meer uren maar ja, je bent zelfstandig ondernemer of je bent het niet. En als je je werk met passie doet dan voelt het niet als werken. Dan leer je ook zorgvuldig om te gaan met je eigen, soms schaarse, quality time. Ik kies dus heel bewust mijn vrienden met wie ik die quality time wil doorbrengen.

Hoe is je eigen Quality of Life daarin veranderd?
Ik ben enorm gegroeid doordat ik elke dag met andere mensen moet werken. Je leert dan, soms werd ik zelfs gedwongen, om je anders op te stellen naar mensen. Ieder mens is anders. Iedere cliënt is anders en iedereen verwoordt dingen op zijn eigen manier. Dus ik moest ontzettend hard mijn best doen om iedereen nog steeds met die glimlach én professioneel te woord te staan en te behandelen.

Het verrijkt mijn leven in die zin dat ik mensen steeds beter begrijp. Sneller begrijp. Als je niet elke dag met verschillende mensen omgaat dan ben je daarin beperkt. Ik heb geleerd flexibel en snel te zijn, snel te denken… je moet constant omschakelen. En ja, dat vind ik elke dag nog steeds boeiend.

Wat gebeurt er dan met jezelf?
Ik ben vooral dankbaar. Dankbaar dat ik dit kan en mag doen en een ander kan turnen naar een betere Quality of Life.

Ik kan me voorstellen dat het schakelen ook best wel intensief is?
Absoluut. Ik heb inmiddels wel zoveel ervaring dat het allemaal makkelijker gaat. In het begin was dat lastig en was ik soms best gefrustreerd. Ik heb in de jaren geleerd om selectief te luisteren dat bespaart veel tijd en energie. Als informatie niet relevant is sla ik dat ook niet op. Nu kan ik vrij snel in een gesprek met een nieuwe cliënt al inschatten wat het probleem is en al een behandelplan in gedachte hebben.

Is het misschien dat je dan minder oordeelt en dat dat je meer rust geeft?
Kijk, als je een bedrijf hebt dan wil je natuurlijk je klanten vasthouden, maar dat doe ik juist niet. Dat klinkt natuurlijk raar. Misschien kan ik het anders zeggen. We zitten allemaal in een bepaalde ‘groep’. Voor mij geldt dat mensen bij mij horen of niet. Dus als ik na twee of drie behandelingen geen resultaat zie of we matchen niet of we begrijpen elkaar niet en ik heb het op meerdere momenten of via meerdere manieren geprobeerd het uit te leggen en het komt niet aan dan neem ik ook afscheid van je, dan hoor je in een andere ‘groep’. Dan horen ze bij iemand met een andere behandelmethode. Dat geeft veel rust. Als je een goed product hebt dan komen vanzelf nieuwe cliënten die in jou ‘groep’ passen.

Ga je dan zelf ook op een andere manier naar het leven kijken?
Ja absoluut. Je leert het leven beter te waarderen en niet te zeuren over onbenullige dingen. Ik zie elke dag verdrietige mensen in mijn praktijk, zoveel narigheid wat niet af te kopen is. Ik ben me door hen wel bewuster geworden dat ik een gelukkig en rijk leven heb. Met rijk bedoel ik geen geld hoor [lachen]. Je realiseert je dat je maar een heel klein pionnetje in een heel groot geheel bent. Je bent maar een zandkorreltje op deze aarde. Als je dat beseft dan leer je dankbaar te zijn. Ik kan heel blij zijn met wat ik heb en als ik het niet heb: nou ja, so it be.

Dat lijkt me een hele verrijking van je leven
Ja, dat is het ook! Dat betekent niet dat ik niet van mooie dingen hou hoor [lachen]. Maar op een andere manier. Mijn auto is slechts een vervoermiddel. Dan wil ik nog steeds een mooie auto maar dat komt op plaats twee. Je leert dingen anders te zien. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik een quality of thee, koffie heb die ik zelf gemixt heb, dan leer je dingen anders waarderen.

Zeker jouw koffie die moet je wel leren waarden [Shahista heeft een eigen koffiethee mix]
Dit is mijn koffiechai, die waardeer ik.

Ze zeggen wel eens dat mensen die veel reizen leren om minder te oordelen. Het lijkt dat jij ook zoiets hebt door al die mensen die je behandelt en is het ook een reis wat al die mensen meemaken
Eigenlijk is het een wereldreis in een hele kleine omgeving en dan leer je inderdaad mensen in hun waarde te laten. Als ik geen Chinees spreek en we kunnen niet met handen en voeten communiceren dan moet je elkaar loslaten. Dan hoor je in de ‘groep’ die Chinees spreekt.

De naam ‘Shamina’ dat is de samentrekking van jouw naam Shahista en je moeder’s naam Amina. Kun je daar iets over vertellen?
Ik kom uit een gezin met zeven kinderen. Mijn ouders hadden het niet breed en dus moest het gezin met weinig genoegen nemen. Mijn moeder is toen een hele kleine broodjeszaak [in Suriname] begonnen, gewoon aan huis, gewoon door het raam of zo. Die moeilijke tijd heb ik zelf niet gekend. Ik heb het alleen maar zien groeien en groeien. Als tiener had ik een makkelijke manier om uit te leggen waar ik woonde: ‘op die hoek… bij die winkel’.

Mijn moeder (ze is vroeg overleden) had een groot gezin en een zeer goedlopende zaak ernaast, Ik was nog klein toen ze haar rijbewijs haalde… in een land waarin het eigenlijk niet gebruikelijk was in die tijd dat een vrouw zelf achter het stuur ging zitten. Ze was een duizendpoot, zorgde voor het gezin, eigenlijk voor de hele familie, maar ook voor de weeskinderen, de jongens in het internaat, voor Moesje in de straat. En ook voor de zwervers.

Ik wil twee voorbeelden noemen om je een beeld te geven hoe het toeging. Als een weesjongetje met een gescheurd overhemd langs kwam (om belegde broodjes te halen voor zichzelf en z’n vriendjes) dan kreeg hij een ander hemd van een van de Daltons (ik heb vier broers en zo noemde ik ze). Eigenlijk mocht hij dat niet aannemen omdat dat als bedelen wordt gezien. Dus kwam hij de volgende dag weer in dat gescheurd hemd en dan ging zij op hoge poten daar ‘ruzie’ maken omdat ze vond dat ook weeskindjes er netjes bij moesten lopen.

Op zondag (haar enige vrije dag) stond ze vroeg op om voor de zwervers in het centrum te koken. Dan waren de winkels dicht en konden ze ook niet bedelen. Ze maakte dan pakketjes en die moest mijn broer dan op de fiets naar hun brengen. Ze kregen ook een munt van 25 cent ofzo om later op de dag nog iets te eten te kunnen kopen.

Ze zorgde aan het begin van het nieuwe schooljaar voor nieuwe spullen als schriften, potloden, etc. Dat kocht ze niet alleen voor haar zeven kinderen, nee dat kocht ze ook voor de kinderen van andere familie. We hadden geen auto voor het gezin, nee, we hadden een auto voor de hele familie. Mensen uit de buurt die geen telefoon hadden mochten bij ons wel bellen dus wij hadden een ‘buurttelefoon’. En ach, ik kan nog honderd verhalen over haar vertellen. Ieder kind vindt zijn of haar moeder bijzonder, maar zij was echt heel speciaal. Dus ik vond ook wel dat ze een naam verdiende. Daardoor Shamina.

Misschien komt het daardoor ook wel wat je zelf doet met de fooienpot voor de goede doelen?
Ja, goed voorbeeld doet goed volgen. Collega’s zeiden altijd ‘jij deelt echt alles wat je hebt’. Daar was ik me niet echt bewust van. Als een collega zijn lunch thuis was vergeten dan mocht hij van mij een boterham. En als het regende en je had die dag geen auto dan zei ik ‘oh hier heb je mijn sleutels, pak mijn auto maar’. Dat heb ik echt van thuis meegekregen. Min ouders spraken nooit over geld. Geld was voor hun niets meer dan een betaalmiddel. En rijkdom was om te delen… Ik ben in de voetsporen van mijn moeder getreden. Het is een plicht van ieder mens om niet alleen voor zichzelf maar ook voor anderen te zorgen.

Met het geld uit de fooienpot doe ik iets voor een goed doel. Zoals het organiseren van een beautyavond voor jonge dames met een fysieke en/of mentale beperking of ik werk een dagje voor een organisatie die verwendagen organiseert voor langdurig zieke kinderen. Of voor ouderen. Het gaat om kleine projecten, cliënten zien meteen wat er met hun geld gedaan wordt en zo worden ze ook weer gemotiveerd om wat geld in de fooienpot te doen. En zo dragen wij (‘mijn groep’) een steentje bij. Daarnaast ben ik ook mantelzorger. Tja, ik ben de dochter van een duizendpoot [lachen].

Kun je iets over je vader vertellen?
Als ik aan mijn vader denk, dan zie ik een man in een hangmat met een boek…of aan de eettafel met de krant. Hij was zeer intelligent en belezen. Hij was 59 toen hij overleed. Binnen het gezin was hij niet zo op de voorgrond. Hij maakte bouwtekeningen en was voornamelijk op de bouwplaats. Arbeiders spreken een werkgever aan met ‘baas’. Mijn vader was dus bekend als ‘Baas Rahiem’. Iedereen kende hem ook. Als ik me aan iemand moest voorstellen was het soms makkelijker om te zeggen: ‘ik ben de dochter van Baas Rahiem’ dan was verdere uitleg niet nodig. Mijn moeder was de zichtbare draaiende motor. Zij zei bijvoorbeeld dat het huis uitgebouwd moest worden en pa zorgde dan wel voor de bouwtekening en de verbouwing. Hij was net zo belangrijk – op een andere manier. Ik was nog vrij jong toen hij m’n broer en mij meenam naar de bibliotheek om ons in te schrijven. Dat vond ik natuurlijk geweldig als klein kind: al die boeken. Hij las zelf heel veel. Altijd. Ik weet niet beter dat hij in een boek zat als hij vrij was. Als wij dan als kind met vriendinnetjes en vriendjes rondrenden en herrie maakten, dan keek hij geïrriteerd van boven zijn boek en zei dan kalm: ‘doe iets nuttigs, pak een boek!’. Een uitdrukking die ik zelf nog steeds gebruik.

Hij sportte zelf en stimuleerde ons om ook naar een sportschool te gaan. Ken je de slogan ‘kinderen doen niet wat hun ouder zeggen wat goed voor ze is, ze doen wat hun ouders doen’?

Dank voor je persoonlijke verhaal. Dan naar de Quality of Life van de mensen die je behandelt. Ze komen hier om op een bepaalde manier hun Quality of Life te verbeteren.

Toen ik mijn praktijk begon, wilde ik eigenlijk meer gezichtsbehandelingen doen en een stuk gezondheidsmassages maar vanaf het eerste moment was de vraag naar ontspanningsmassages erg groot. Wat me meteen opviel, is dat die cliënten lichamelijke klachten hadden die door stress en veel piekeren veroorzaakt werden. Vanuit de medische wereld was daar weinig aandacht voor. Als je lichamelijke klachten hebt dan word je doorverwezen naar bijvoorbeeld een fysiotherapeut en had je emotionele klachten dan ging je naar de psycholoog. Er was een enorme behoefte aan een soort combinatiebehandeling.

Dus ik ben eigenlijk meegebogen met de vraag. Veel mensen met lichamelijke klachten, pijn of die slecht slapen kunnen zelf niet uitleggen wat de achterliggende oorzaak is. Dat ben ik steeds meer gaan uitdiepen, verfijnen en vormgegeven tot ik dit ontwikkeld heb waar ik nu dus mee werk: de Body Balance massage.

Als je werkt dan moet je natuurlijk geld verdienen, daar doe je het voor, maar als je 10 minuten langer aan iemand besteedt dan krijg je er zoveel voor terug. Tijd en aandacht geven aan iemand is minstens zo belangrijk, misschien wel belangrijker. Als je een afspraak bij de huisarts hebt dan wordt je voor 10 of 20 minuten ingepland. Ik neem ruim de tijd en luister naar wat de klachten zijn. Ik ga daarna ook verder zoeken als dat nodig is. Waar mis ik iets, waar kan ik nog iets toevoegen. Dus ik ben serieus, heel serieus bezig met mijn vak en dus ook met mijn cliënten.

Met heel veel aandacht
Ja aandacht is heel belangrijk. In deze tijd zijn we dat allemaal een beetje kwijtgeraakt. We hebben het allemaal maar druk, druk, druk. Als je zelf rustig bent, luistert naar iemand en probeert mee te denken en te kijken welke behandeling het beste past. Ja, dat is zeker ook voor die mensen een stukje Quality of Life.

Ieder mens is anders. De ene piekert heel veel waardoor het hoofd heel erg vol is en dan functioneer je vaak op je automatische piloot. Iemand die emoties vanuit het verleden meedraagt, denkt bij lichamelijke klachten niet aan oud zeer. Dus ik zoek dat uit. Als je bijvoorbeeld heel vaak hoofdpijn (of andere lichamelijke klachten) hebt en je hebt en er is geen medische oorzaak, waar zit het ‘m dan wel in? Dat heeft dan heel vaak te maken met een emotionele achtergrond. Dan ga ik inderdaad een soort reis maken in jouw leven en samen gaan we zoeken waar het vandaan komt, waarom altijd die klachten opspelen. Dan merk je ook dat een klacht altijd een bepaald patroon heeft. Op bepaalde momenten krijgt iemand ineens hoofdpijn en zo kan ik een heleboel herleiden.

Als je door te piekeren niet goed kan slapen zou je op je lichaam moeten letten. Dan merk je dat je niet ontspannen bent, zeg maar, niet lekker wegzakt in je bed. Dan sta je moe op. Medicijnen zijn goed om bij te slapen maar als je niet begrijpt dat er spanning in je lichaam zit waar je anders mee moet omgaan dan kan het inderdaad lang duren voordat je daarvan afkomt. Ik pak dat aan.

En wat pak je dan aan?
Mijn methode bestaat uit verschillende behandeltechnieken waarin een heel groot stuk een Japanse techniek is. Ik werk ook op stresspunten. Net als bloedbanen en zenuwbanen, heb je ook energiebanen. Die banen kan ik door ervaring feilloos voelen. Dat is ook precisiewerk. Vandaar dat ik ook in stilte werk. Ik moet me goed kunnen concentreren om die lijnen goed te kunnen volgen en dan voel ik waar een blokkade zit.

Ik vind interessant wat je zegt over de dingen die op dezelfde punten terugkomen zoals de pijnpunten of hoofdpijn.
Ik noem het zwakke plekken. Mensen zijn heel sterk, we willen overleven. Tot je een burn-out krijgt dan moet je wel stoppen. Maar als het even niet hoeft dan gaan we vooral door. Je slaat ergens de stress in je lichaam op. Door ervaring weet ik die zwakke plekken wel te vinden.

Dus je voelt het, ik heb wel eens het idee dat je het ziet, maar je voelt het?
Oei, dat vind ik een beetje tricky, ik wil niet in het spirituele vlak geschoven worden maar als je elke dag met mensen bezig bent dan kan je er niet omheen dat je ook hun energie voelt. Energie is er! Maar mensen roepen makkelijk ‘ik voel dat… zie je wel, ik wist het… oh mijn gevoel zegt…’, zíj maken het zweverig. Het kan ook toeval zijn of het is wishful thinking van hen.

Dus ja, ik kán energie voelen, zeker als iemand dat ook toelaat dan kan ik ook voelen. Net zoals je bijvoorbeeld iemand aardig vindt al voordat je die persoon hebt gesproken, dan kán het dat je de energie voelt. Daarom ben ik uiterst voorzichtig met uitspraken over (spiritueel) voelen. In een gesprek zitten er drie componenten. Verbaal, non-verbaal en energetisch. Om een voorbeeld te geven: als iemand vertelt dat hij iets heeft meegemaakt wat echt heel leuk was, dat is dus verbaal, simpel. Als zijn ogen ook gaan schitteren en hij beweegt een beetje blij, dat is dus non-verbaal. Zijn energie vibreert dus zijn positieve energie kán je ook voelen. Als je aandachtig met je oren én ogen luistert, dan weet je of hij echt blij is.

Even een vraag tussendoor voordat we naar de laatste vraag toegaan: ‘Let silence take you to the core of life’ staat op het theezakje dat ik gekozen heb [Shahista liet me kiezen tussen drie theezakjes met elk een eigen wijsheid]: wat betekent dat voor Quality of Life?
Silence vind ik sowieso belangrijk om alle geruis van alles wat er om je heen gebeurt, even te vergeten, dus het is zeker van essentieel belang.

Het zegt zelfs dat het naar de kern van het leven brengt. Wat is dan de kern van het leven?
Wat is de kern van het leven? De basis van alles is altijd positief. Je wil gelukkig zijn, je wil dat de dingen goed lopen en daar doe je je best voor. Dan is die silence noodzakelijk om kracht op te bouwen om door te gaan. Alles wat je doet dat heeft een positief zaadje, de kern van alles in je leven. Maar op het moment dat een zaadje ontkiemt en iedereen loopt er overheen… dan zou het eigenlijk terug moet kruipen in z’n schulp, terug in die silence. Dan is het beter dat je je terugtrekt, figuurlijk, in een stilte, in een soort coconnetje, wacht tot het geruis over is en dan begin je weer sterker vanuit de kern, om met goede wil opnieuw te beginnen.

Dan als laatste: je bent geboren in Suriname en af en toe komt je er nog weleens; wat is het verschil van Quality of Life tussen Nederland en Suriname?
Quality of Life in Nederland is meer tastbaar. Het zijn hier de dingen die noodzakelijk zijn zou ik haast zeggen. Bijvoorbeeld een huis met verwarming, warm water, en een auto, dus ook een krabber [lachen] om de sneeuw af te krabben in de winter. Allemaal tastbaar.

Tijdens mijn vakanties in Suriname heb ik wel ervaren dat daar Quality of Life is: ‘s morgens opstaan en gewoon de deuren en ramen open kunnen gooien. En de zon schijnt wel. Dat de bus te laat komt: let it be. Het is goed. Quality of Life is daar het ontastbare maar heeft zoveel meerwaarde.

Mij fascineert het verschil van leven in het Nu en het meer Doelmatig leven. Zou je kunnen zeggen dat we in Nederland meer Doelmatig leven en in Suriname wordt er meer in het Hier en Nu geleefd?
Hier moet je nadenken over geld. Als je het niet hebt dan heb je een probleem. Dus je moet wel werken of er voor zorgen dat je een uitkering hebt. Daar kun je, op een stukje grond, als je dat wil, gewoon wat groenten planten, en je kan een ren maken met een paar kippetjes en je hebt te eten. Je kan alle ramen en deuren open gooien en je hebt geen verwarming nodig. Je denkt niet te lang na, maar handelt op het moment dat het nodig is.

Als je je auto niet aan de praat krijgt dan moet je hier ANWB bellen en heb je een verzekering nodig en allemaal moeilijke dingen die weer met geld gepaard gaan. Daar vraag je een voorbijganger om even te helpen of je belt je de buurman of een kennis. En als hij niet zelf kan komen dan weet hij wel iemand die je kan helpen. Het sociale leven is daar veel hechter en veel warmer.

Caroline van Ommeren vertelde ook over Suriname en de tuintjes maar dat het vooral de Chinese mensen zijn die daar groenten verbouwen maar de Surinaamse mensen niet… ze kopen de kool dan bij de Chinees.
Het lijkt alsof ze lui zijn, of dat echt zo is weet ik niet. Ik denk dat ze makkelijk zijn en sneller tevreden. Ze zorgen ook meer voor elkaar. Als je ergens naartoe moet dan er is altijd wel een buurman of een zus die je met de auto ophaalt.

Dat is anders dan in Nederland waarin alles volgens strakke regels moet. Zouden wij iets kunnen leren van dat meer ‘luie’? Van de Hier en Nu mentaliteit?
Ja natuurlijk. We kunnen van elkaar leren. Strakke regels zijn noodzakelijk om alles goed te laten lopen. Je weet wat je mag of kan verwachten, je bent op tijd, etc. Al moeten we een keer ophouden het altijd druk, druk, druk te hebben. Doe wat belangrijk en noodzakelijk is om je boterham te verdienen dan blijft er nog genoeg quality time om er voor elkaar te zijn. Dat zijn we een beetje kwijt en dat is jammer. En in Suriname kunnen ze van de Nederlanders leren dat strakke regels voor een stukje zekerheid en vertrouwen zorgt als je je afspraken nakomt en op tijd bent.

www.shamina.nl

Shahista Sadhoe